Rozdział I
W średniowieczu wiele było niewyjaśnionych przygód. Jedną z nich przeżył niejaki Mumi, zwany Mumiokiem.
Przywiązany do torów kolejowych przez poborców podatkowych, czekał na niechybną śmierć. Mumio chciał żyć, więc ze wszystkich sił pragnął rozciąć sznurkowe więzy. Nie było to łatwe i miał coraz mniej czasu...
Kolej towarowa powoli sunęła po torach. Maszynista z oddali zaczął trąbić ostrzegawczo, podczas gdy Mumiok szarpał więzy...
Dobra..., dłonie miał już wolne!
- Teraz jeszcze stopy... – przynaglił się.
Kolej była w odległości kilku metrów, kiedy Mumiemu udało się wyswobodzić. Przekoziołkował w bok i uchronił się przed rozjechaniem.
- Uratowałem się! – zawołał radośnie, po czym dodał ponuro
- Ale skąd ja wezmę taką kupę pieniędzy?
Usiadł ciężko na piasku nasypu kolejowego i zaczął się zastanawiać nad podjęciem jakiejś pracy, aż nagle... oczy Mumiemu się rozjarzyły. Ujrzał bowiem obok torów wlot do kopalni złota! Co prawda była opuszczona, ale... co kopalnia złota, to kopalnia złota!
Zapalił łuczywo i wszedł do ciemnego korytarza... Na pierwszej ścianie znalazł tyle złota, że mógł zapłacić wszystkie podatki i jeszcze mu zostało. Znajomy alchemik wytopił z rudy złoto i uformował kilka sztabek. Schował sztabkę do kieszeni, wcześniej upewniwszy się, czy to prawdziwe złoto. Tak, złoto było prawdziwe, ale... ni to z gruszki, ni z pietruszki usłyszał – Kto zakłóca sen trolla? Chcesz złota, musisz najpierw zmierzyć się ze mną! Jeśli wygrasz, kopalnia będzie twoja! – powiedział.
Mumiok, czuł pod skórą, że z trollem nie ma żartów. Ale jeśli wygra, kopalnia będzie jego i będzie mógł spłacić wszystkie podatki. To go napędzało do walki o kasę. Troll, choć zwalisty i mocarny, to jednak okazał się bardzo głupi. Mumio zorientował się się na początku walki i dało mu to gigantyczną przewagę. Troll, nie miał żadnych super – mocy, którą posiadał Mumio: Po sylabicznym wypowiedzeniu swego Imienia stawał się smokiem. Spróbował jej użyć...
Troll zbaraniał i uciekał gdzie pieprz rośnie. Mumiok wszedł do głębi kopalni. Na pierwszy rzut oka widać było, że od x leci nikt tu nie pracował. Bowiem, kopalnia była zalepiona pajęczymi sieciami, niektóre wagoniki były poprzewracane.
Nagle, usłyszał śpiewy. Skrył się za wagonikiem i nadsłuchiwał
- Heeej ho! Hej ho! Do pracy by się szło! – to były krasnale.
- Widocznie po po pokonaniu trolla, obudziłem je z letargu, czaru! - powiedział odkrywczo.
- Witaj najłaskawszy Panie! Dziękujemy, że nas wyswobodziłeś z mocy czaru uśpienia. Jesteśmy do Twych usług - rzekł krasnal, który wyglądał Mumiemu na szefa krasnoludzkiej szajki.
Mumiok był zaszokowany, ale i dumny z siebie.
- Pracujcie dla Mumiego, a nie zaśniecie! – rozkazał zacierając ręce
- Teraz będę miał z czego zapłacić podatki!
Rozdział II
Mumio zostawił krasnale w kopalni, a sam udał się do tawerny. Musiał jakoś wrzucić na luz po swoich dotychczasowych przygodach. Ogromniasty kufel piwa postawiła przed nim barmanka Sarko. Była piękna.
- Wyglądasz jakbyś przeżył sporo – zaczęła.
- Bo faktycznie nie lada przeżyłem. – odpowiedział jej.
Sarko była bardzo zaciekawiona, więc Mumiok zabrał się do wygrzebywania wspomnień. Opowiedział jej o swoich długach, jak o mały włos nie został rozjechany przez pociąg towarowy, o uratowaniu się, o swej ciężkiej walce z trollem i wreszcie o odnalezieniu kopalni złota! (lecz nic nie wspomniał jej o swej super – mocy), o śpiących, zaklętych krasnoludkach i o tym, że gdy je obudził, pracują dla niego.
- To niesamowite! – Sarko była zaszokowana, a jednocześnie, od pierwszego wejrzenia poczuła ciągoty na Mumio. Mrugała do niego, uśmiechała się i krótko mówiąc miła dzikie rządze. Mumiok lekko się upił, a wtedy Sarko przystąpiła do działania
- Może chciałbyś pójść ze mną na pięterko? – zaczęła go kusić, podnosząc wciąż wyżej swą suknie, pokazując długie, powabne nogi.
I tylko tyle Mumiok zapamiętał z tego wieczora, choć to poniekąd i tak dużo.
Rano, Mumio obudził się w ramionach Sarko
- Ach Mumi, byłeś boski! – zaczęła go chwalić i nieustannie całować. Mumiok przypomniał sobie o kopalni, o krasnalach i wyznał
- Cóż moja Droga, nasze drogi się złączyły, teraz muszą się rozłączyć – powiedział filozoficznie.
- Ale jakże to? Przecież mogło być tak pięknie!.. – wyobraziła sobie Sarko.
- I było, ale na mnie czekają krasnale w kopalni – wspomniał Mumio, wkładając odzienie.
- Lecz nigdy Cię nie zapomnę!
Mumio wsiadł na konia I pogalopował do kopalni. Na miejscu krasnale pracowały wydajnie.
- Wydobyliśmy już potrzebną kwotę – powiedział szef szajki, wskazując na sakwę pełną złota – I dalej będziemy pracować do skończenia świata!
Mumi wziął od niego worek, uprzednio mu/im dziękując.
Popędził, więc do urzędu podatkowego. Gdy poborca tylko go zobaczył, najpierw był gotów obciąćmu obie ręce. Jednak, kiedy pokazał mu sakiewkę pełną złota, wyraźnie złagodniał.
- Mam szczęście! Dziękuję, Bóg Cię zesłał! – powiedział i wlepił Mumiokowi siarczystego buziaka.
Mumi wytarł twarz w sukmanę, jakby to był najgorszy z możliwych rodzajów podziękowań.
Mumio powoli wracał do kopalni. Po drodze zatrzymał się w lesie, żeby odpocząć przy drzewie. Zapadł w długi sen. Zbudziwszy się, odkrył, że w krajobrazie coś uległo zmianie. Otóż, wszystkie liście w lesie, zmieniły barwę na wyblakłą, matową.
Mumiemu się to nie spodobało. Znów wypowiedział magiczne zaklęcie
- Mu – mie – go!
- stał się smokiem, wzbił się w powietrze (ponad korony drzew) i swym smoczym okiem ujrzał chatkę baby jagi. Z komina wydobywał się wielokolorowy dym...
Rozdział III
Smoczym basem zaczął:
- Cóż wyprawiasz wiedźmo?! - spytał.
- A co Cię to obchodzi? - Baba Jaga nie należała do osób zbyt uprzejmych. Mumio jednak, miał odpowiedź dla tej, nie miłej pani
- Gadaj, albo puszczę z dymem chatę i Ciebie! – zagroził.
Czarownica wyszła przed chatę, spojrzała w górę i nogi się pod nią ugięły.
- Nie! Nie rób tego... – ton jej głosu diametralnie się zmienił.
- No więc gadaj! – smok oddychał przez nozdrza z których czuć było zapach dymu ogniska.
- Uśpiłam las... – w końcu się przyznała.
- To teraz go obudź, albo... – smok ją przynaglił.
- Ale...
- Żadnych ale! – zaprotestował stanowczo.
- No dobra – odparła czarownica i z ciężkim westchnieniem.
Zabrała się za odczarowanie. Smok zaczekał nad chatką baby jędzy, aż liście drzew znów się zazielenią
- I żeby mi to był ostatni raz! – powiedział odlatując.
Przed kopalnią smok znów zmienił się w Mumioka. Nie chciał przecież wystraszyć krasnali.
- Wydobyliśmy cztery wagoniki pełne złota, najłaskawszy Panie! (...) - powiedział szef krasnoludzkiej bandy.
Mumiok przyjął, podziękował i przyjął kurs na piaszczyste wybrzeże.
W między czasie, złodzieje, obrabowali tawernę, zostawiając Sarko bez grosza przy duszy.
Mumio na plaży znalazł artefakt: czterolistną koniczynę, przynoszącą szczęście. Choć czuł się szczęśliwy, pomyślał o Sarko. Pytał morza jak jej dziś idzie praca w tawernie, czy nie jest zmęczona albo znudzona.
Morze jednak milczało jak zaklęte, albo skrywało jakąś tajemnicę...
Zdecydował ostatecznie, że odwiedzi ją i dziś. Skierował się na północ, gdzie znajdowała się tawerna. Będąc całkiem niedaleko, ujrzał ją na schodkach. Podjechawszy bliżej, spostrzegł, iż twarz ma schowaną w dłoniach, a jeszcze bliżej, że płacze.
- Czemuż płaczesz najłaskawsza pani? – zapytał na powitanie.
- Mumio?! To naprawdę Ty? – powitała go śmiejąc się przez łzy.
Opowiedziała mu o napaści na tawernę. Na co on jej odrzekł:
- Nie smuć się kochana! Twój rycerz wiezie Ci złoto i artefakt z plaży.- Mumio wręczył jej czterolistną koniczynę i sakiewkę złota.
- Dziękuję! - uśmiechnęła się przez łzy.
Otarł je i przytulił ją do piersi. Długo tak trwali, aż w końcu odezwała się Sarko
- Zabieraj mnie ze sobą, gdy idziesz w bój. Chcę być zawsze przy Tobie, nie ważąc na niebezpieczeństwa. – wyznała.
- Dobrze, ale musisz coś o mnie wiedzieć. Jestem... – zawahał się – Jestem zaklęty w smoka.
- Ale jak to możliwe? – jej oczy wyraźnie się powiększyły.
- Mu – mie – go – wypowiedział magiczne zaklęcie i zmienił się w smoka.
Rozdział IV
- I co, teraz mi wierzysz? – spytał smok.
Sarko była zbyt podekscytowana i oszołomiona, żeby odpowiedzieć. Więc, tylko pokiwała głową.
Smok Mumiok zasugerował:
- To może zechciałabyś przelecieć się na moim grzbiecie? – zasugerował.
- Tak! Tak! To będzie nadzwyczajne! – ucieszyła się Sarko i w oka mgnieniu wgramoliła się za łep smoka.
- Gotowa na nieziemski lot? – zapytał Mumiok-Smok.
- Jak nigdy w życiu! – odrzekła.
Wzbili się w powietrze. Sarko głośno komentowała:
- Jest fascynująco! Niesamowicie! Pięknie!
- Uwaga, trzymaj się mocno! – ostrzegł i zrobił piruet w powietrzu.
Sarko była w siódmym niebie. Wciąż krzyczała jak dziecko:
- Jeszcze raz, jeszcze raz, proszę... – do nieskończoności zdawało mu się, że powtarza i śmiała się, gdy on spełniał jej prośby.
Bez uprzedzenia zauważyli, że połać zaczarowanego lasu stanęła w płomieniach.
- Co robić? – spytała przerażona Sarko.
- Nie martw się! W pobliżu jest morze.
Smok wziął do pyska dużo wody (ale trochę zostawił) i wypluł nad magicznym lasem. Tuż po ugaszeniu, las bardzo szybko się zregenerował. Rośliny wtepędy wypuściły liście, i zaczarowany las znów się zazielenił. Wszystko wyglądało jak przedtem.
- Coś podobnego! - Sarko była rozemocjonowana.
- I jak Ci się podoba? – spytał smok swoją pasażerkę.
- Śliczne widoki i magiczne podróże! Dziękuję Ci Mumio – Smoku – i pocałowała go w łuskaną szyję.
- Łał! Nikt jeszcze mnie nie całował w to miejsce! – wyznał.
Jak grom z jasnego nieba ujrzeli błyskawice, następnie usłyszeli grzmoty i lada chwila rozpętało się potężne oberwanie chmury.
- Ląduj! – zapiszczała Sarko.
- Mam inny plan. – enigmatycznie rzekł smok i wzbił się wyżej ponad deszczową chmurę.
Sarko po raz kolejny była wielce zdumiona. Nie wiedziała, co powiedzieć. Mumio jednak poznał ją na tyle, iż wiedział co odpowiedzieć
- Nie ma za co, moja Droga!
Sarko wtuliła się w smoka i lecieli sobie tak po prostu.
Znienacka, wyrósł przed nimi olbrzymi pałac.
- Co to takiego? – zapytała Sarko głodna wiedzy.
- Nie wiem! Po raz pierwszy na oczy widzę tą budowlę. – smok też wyglądał na zaciekawionego.
- Ty, patrz! Coś tutaj jest napisane – wypatrzyła Sarko.
-„Pałac Złotych Tytanów“! – odczytali oboje i złota brama zaczęła się powoli otwierać.
Pierwsza z szoku wyszła Sarko
- Zagłębimy się do środka? – zapytała.
- Czemu by nie – powiedział.
I zniknęli w jasnościach pałacu.
.
Rozdział V
Na dworze Pałacu Tytanów trwał nieustanny werbunek i szkolenie. Tytani strzelali piorunami do celu.
- Czy chcielibyście kupić i wyszkolić Tytana/Tytanów? – spytał dworzanin, który wyglądał im na sprzedawcę.
- Czemuż by nie? – Smok spojrzał na Sarko. – W jedności siła!
Kupili dziesięć jednostek Tytani na początek. Wyszkolili i zapewnili im wikt i opierunek. Zlecieli na ziemię, a Tytani, olbrzymy zeszli po chmurkach i ustawili się w szeregu.
- 5 –cioro z Was niech idzie na zwiady, a druga piątka niech nas strzeże! – rozkazał Mumiok – Smok.
- Mu – mie – go! – zaryczał Smok i znów powrócił do człowieczych kształtów.
- No, a teraz już nic nam nie przeszkodzi do bycia razem! – ucieszyła się Sarko.
Nieoczekiwanie poczuli, że ziemia się pod nimi trzęsie, a potem usłyszeli erupcje wulkaniczną
- Co to było? – spytała przerażona.
- Mnie coś wygląda, że to uśpiony wulkan się uaktywnił i zaraz wytryśnie zeń lawa. .. – ostrzegł Mumiego. – Ogłaszam ewakuację! – Mumi powtórnie zmienił się w smoka i rzucił do Sarko i krasnali:
- Kto chce przeżyć, zapraszam na mój grzbiet!
Wszystkie krasnale (a było ich około setki) w szybkim tempie usiadły, Sarko jak przywódca siadła okrakiem na szyi i wzbili się w powietrze, gdy z wulkanu wytrysnęła lawa i zalała wszystko wokół.
- Straciłem Tytanów... – przygnębiająco orzekł Smok.
- A nie żal Ci kopalni złota? – z goryczą spytała Sarko.
- Nie aż tak bardzo. Złota trochę jeszcze mam, a krasnale, to jednak istoty żywe.
Lecieli nad grubą warstwą zastygłej lawy, magmy.
Smok poleciał do góry, do Pałacu Złotych Tytanów, gdzie znów zwerbował tym razem 20-u żołnierzy.
Zlecieli na Ziemię, która wyglądała jak pokryte magma bobośka (nie wiadomo co).
Były one dość duże, płaskie, w kolorze czarnym. W dodatku dość nie przyjemnie pachniały.
Wszędzie ich były chmary.
- Co to jest? O fu! – Sarko zadała retoryczne pytanie.
- Nie wiem! Myślisz, że to ma jakiś związek z czarami? – głośno zastanawiał się Smok – Mumio.
- Myślę, iż tak! Lećmy do chaty Baby Jagi! – zapowiedziała złowieszczo Sarko.
Będąc nad chatą, ze Smoka zeskoczyli po kolei Tytani (tworząc formację bojową tzn. Otoczyli chatę z błyskawicami w rękach, Sarko zeskoczyła ostatnia. Umówili się ze Smokiem, że da mu znak.
Zapukała do drzwi
- Czego? – Jędza znów była wzburzona – To znowu Wy, psujecie mi całą zabawę!
I już miała kaprys zamienić Sarko w kamień, kiedy chocharda Tytanów powstrzymała ją
- Lepiej nie próbuj swych magicznych sztuczek, wiedźmo! Jesteś osaczona.
Rozdział Vi
Porywisty wiatr miotał chatą wiedźmy, jak gdyby chciał przymusić Babę Jagę do kapitulacji.
Czarownica się nie poddała, więc Smok rozkazał
- Do Ataku!
I burza błyskawic spadła na jej chatę. W tym samym czasie Smok rozdziawił paczę pokazując ostre jak brzytwa zębiska i za zionął ogniem. Chata wiedźmy stanęła w płomieniach.
- Czy myślisz, iż zgładziliśmy wiedźmę? – spytała Sarko, tak jakby powątpiewając.
- Nie sądzę. Lecz na pewno pozbawiliśmy ją księgi czarów i prawdopodobnie różdżki... – odpowiedział Smok.
- Polećmy gdzieś, gdzie można się zrelaksować. – zażyczyła sobie Sarko.
- Znam takie miejsce. Cała na „Smoczą Jamę“! – zakrzykną radośnie smok.
„Smocza Jama“ – okazała się być ekskluzywną kurortem restauracyjnym z mnóstwem atrakcji m. In. Masażem, siłownią, basenem, barem i wieloma daniami do wyboru np. Baran zapiekany z wełną. Lecz były też i „ludzkie dania“ na ostatniej stronie menu.
Sarko wzięła kotleta schabowego , a Smok zadowolił się baranem. Do popicia oboje wzięli piwo Smok. Po jedzeni skorzystali z z wszystkich atrakcji resortu, zapominając o zbędnych kilogramach. Mieli przy tym ubaw po uszy.
Smoczycy Chrapko wyraźnie spodobał się Smok – Mumiok.
Brutalnie odciągnęła Sarko na bok
- Czy my się nie znamy? Twoja paszcza wydaje mi się znajoma!
- Nie przypominam sobie, ale... - Smok Mumiok przeciągnął swą wypowiedź – piwo Smok dla wszystkich na mój koszt!
W barze najpierw zapadła cisza jak makiem zasiał. Wszystkie smocze oczy (a bar był pełny) zwrócone zostały na stolik przy którym siedzieli Sarko i Mumiego. Szok na całego!
A potem Smoki zaczęły ich uwielbiać! Podrzucały nimi i krzyczały:
- Niech żyją Smok Mumiego i człowieczyca Sarko! – skandując wielokrotnie.
- Wiesz Mumiego, ta sława zaczyna mi się podobać! – Sarko była wyraźnie zadowolona. Mumi potwierdził przekrzykując tłum
- Mumkowi już się podoba! – Zaryczał radośnie Smok.
Smok Ugoma, który był dla smoków szefem baru zaproponował im przyjaźń. Przyjęli ofertę, ale nie zgodzili się na zniżkę piwa, co bardzo zdziwiło Ugomę.
- To co chcecie w zamian? – wyglądał na niepocieszonego.
- Przyjaźń to najlepsza rzecz, jaką można zaoferować! – powiedzieli w tym samym momencie Sarko i Smok – Mumiok.
Rozdział VII
Następnego dnia Sarko olśniło. Wpadła bowiem na pomysł, żeby zmienić bar, po prostu odnowić go. Razem z Mumim pomalowali ściany, tworząc na nich rysunki o przyjaźni smoczo-człowieczej, ludzkiej. Ponadto kupili od drwala zaczarowane deski (tartak znajduje się w zaczarowanym lesie), z których w szybkim czasie sporządzili nowe krzesła i stoły. Miały w sobie magię! Nad wejściem zaś umieścili napis „Niesamowity bar u smoka“. Wejście było jak jama.
Pierwszymi gośćmi którzy przybyli były oczywiście smoki... A raczej jeden smoczyca, tylko że dwugłowa.
- Piwo Smok, proszę! – powiedziała pierwsza głowa.
Druga głowa wyglądała na poddenerwowaną
- Gamio, głuptasie! Nie możesz tyle pić, bo... – przerwała, ażeby podnieść sobie ciśnienie – Bo i mnie się udziela! – i obie głowy rozchichotały się niemiłosiernie.
A ich chichotanie opanowało wszystkich gości „Niesamowitego baru u Smoka“. Nawet Mumio-Smokowi i Sarko zarykiwali się do łez. Jednym słowem otwarcie baru przyniosło wszystkim wielką korzyść. Jedno, co mogło wydawać się dziwne gościom,
- Dlaczego wszystko (jedzenie i picie) było darmowe? - na całe szczęście, nit z gości takiego pytania nie zadał (czy to ze strachu, czy były jakieś inne powody?
Różni goście wpadali do „Niesamowitego baru u Smoka“. Jedni chcieli napić się darmowego piwa Smok i pogaworzyć we własnym gronie. Inni zaś, siadali przy barze i gadali z właścicielami. Interes szedł pełną parą!
Bar był czynny codziennie od 9 do 2 – 3 w nocy. Od czasu do czasu zdarzały się burdy, a nawet pożary! Więc, Sarko i Smok – Mumiok byli w ciągłym pogotowiu. Męcząca praca zmusiła ich do zamknięcia baru w jeden dzień w tygodniu.
W krótce Sarko zaszła w ciąże. Po upływie dziewięciu miesięcy urodziła dwoje słodkich dzieci, którym nadali Imiona Gumo i Akros.
Były to normalne dzieci o nadludzkich zdolnościach. Potrafiły latać, zmieniać oczy na smocze i ziać ogniem! Ta ostatnia zdolność jednak przychodziła im tylko, gdy się zdenerwowały.
I tak „Niesamowity bar u Smoka“ przyniósł Mumiokowi i Sarko nie tylko w większości zadowolonych klientów, ale również i rodzinę.
Od czasu do czasu zamykali bar i latali na grzbiecie smoka w różne zakątki średniowiecznego, zaczarowanego świata. A ich niesamowite przygody się powiększały.
I żyli niesamowicie długo i smoczo szczęśliwie.
Koniec!
"Wydanie książki "Niesamowite przygody Mumiego""
Czerwcowy wieczór zmieniał się w noc. Ale było bardzo gorąco. W tych okolicznościach przyrody, siedziałem sobie w jednym z barów na Rynku Głównym w Krakowie i sączyłem zimne piwko. Ten smak mnie orzeźwiał!
Nagle, na niebie pojawił się teleport! I z tego teleportu wyszli rycerz w lśniącej zbroi i jego narzeczona. Skierowali się wprost pod parasol pod którym siedziałem
- Sir Lukas? - zapytał rycerz podnosząc przyłbice - To ja Mumio, zwany Mumiego. A oto piękna księżniczka Sarko. Stworzyłeś nas w swojej książce "Niesamowite przygody Mumiego" - powiedzieli niemalże razem.
- Ale to był tylko tekst, w dodatku nie wydany! - zaprotestowałem.
- No więc, my właśnie w tej sprawie do świata Sir' a przybywamy. Chcemy, żeby nasze niesamowite przygody wreszcie ujrzały światło dzienne. Krótko mówiąc zostały wydane, a my stali się wreszcie sławni! - zamarzyli oboje.
- Cóż, wysłałem emaila do Wydawnictwa "Znak" (nazwa wymyślona przez autora, z resztą tak jak ta cała opowieść), ale chcą 99 złotych i 99 groszy za wydanie książki w 10 egzemplarzach. - wyjaśniłem.
- No to w czym problem? - zapytał Mumio.
W tym, że ja jestem raczej ubogim pisarzem i musiałbym chyba głodować, żeby wydać tą książkę!
- No to trzeba było tak od razu mówić! - roześmiał się Mumio, po czym zwrócił się do swej narzeczonej
- Sarko, daj Sir' owi worek złota! - powiedział Mumi do swej ukochanej.
Dała mi worek złota. Sprawdziłem, czy to prawdziwe złoto:
Tak, złoto było prawdziwe!
Następnego dnia udałem się do Wydawnictwa "Znak" gdzie wydałem "Niesamowite przygody Mumiego" w 100.000 egzemplarzy. Nie miałem jednak nigdy więcej odwiedzin z zaświatów i sytuacja się ustatkowała.
Komentarze
Prześlij komentarz