Wydanie książki "Niesamowite przygody Mumiego“

Skopiowane z:

http://lukasmuzungu.blogspot.com/2017/01/niewiarygodne-przygody-mumiego.html

czwartek, 26 stycznia 2017

data napisania.

Niewiarygodne przygody Mumiego

Rozdział I

                  W średniowieczu wiele było niewyjaśnionych przygód. Jedną z nich przeżył niejaki Mumi, zwany Mumiokiem.

    Przywiązany do torów kolejowych, przez poborców podatkowych, czekał na niechybną śmierć. Mumio chciał żyć, więc, ze wszystkich sił pragnął rozciąć sznurkowe kajdany. Nie było to łatwe i miał coraz mniej czasu...

Kolej towarowa powoli sunęła po torach. Maszynista z oddali zaczął trąbić, podczas gdy Mumiok piłował o brzegi torów kajdany na obręczach dłoni.

Dobra, dłonie miał już wolne.

- Teraz jeszcze kostki ... – przynaglił się.

 Kolej była w odległości kilku centymetrów, kiedy Mumiemu udało się wyswobodzić. Przekoziołkował w bok i uchronił się przed rozjechaniem.

- Uratowałem się! – zawołał radośnie, po czym dodał ponuro:

- Ale skąd ja wezmę tyle pieniędzy?

Usiadł ciężko na piasku i zaczął się zastanawiać nad podjęciem pracy, aż nagle... oczy Mumiemu się rozjarzyły. Ujrzał bowiem kopalnie złota! Co prawda była opuszczona, ale... co kopalnia złota, to kopalnia złota!

 Na pierwszej ścianie było tyle złota, że mógł zapałacić wszystkie podatki z nadwyżką. Schował sztabkę złota do kieszenie, wcześniej upewniwszy się, czy to prawdziwe złoto. Tak, złoto było prawdziwe, ale, ni to z gruszki, ni z pietruszki usłyszał

 – Kto zakłóca sen trolla? Chcesz złota, musisz najpierw zmierzyć się ze mną! Jeśli wygrasz, kopalnia będzie twoja! – powiedział.

 Mumiok, czuł pod skórą, że z trollem nie ma żartów. Ale jeśli wygra, kopalnia będzie jego i będzie mógł spłacić wszystkie podatki. To go napędzało do walki o kasę. Troll, choć zwalisty i mocarny, to jednak okazał się bardzo głupi. Mumio zorientował się się na początku walki i dało mu to gigantyczną przewagę. Troll też, nie miał żadnych super – mocy, którą posiadał Mumio: Po sylabicznym wypowiedzeniu swego Imienia stawał się smokiem. Spróbował jej użyć ...

 Troll zbaraniał i uciekał gdzie pieprz rośnie. Mumiok wszedł do głębi kopalni. Na pierwszy rzut oka widać było, że od x leci nikt tu nie pracował. Bowiem, kopalnia była zalepiona pajęczymi sieciami, niektóre wagoniki były poprzewracane.

Nagle, usłyszał śpiewy. Skrył się za wagonikiem i nadsłuchiwał

- Hej ho, hej ho! Do pracy by się szło! – to były krasnale.

- Widocznie po po pokonaniu trolla, obudziłem je z letargu, czaru! - powiedział odkrywczo.

- Witaj najłaskawszy Panie! Dziękujemy, że nas wyswobodziłeś z mocy czaru uśpienia. Jesteśmy do Twych usług - rzekł krasnal, który wyglądał Mumiemu na szefa krasnoludzkiej szajki.

Mumiok był zaszokowany, ale i dumny z siebie.

- Pracujcie dla Mumiego, a nie zaśniecie! – rozkazał zacierając ręce.

- Teraz będę miał z czego zapłacić podatki!

Rozdział II

Mumio zostawił krasnale w kopalni, a sam udał się do tawerny. Musiał jakoś wrzucić na luz po swoich dotychczasowych przygodach. Ogromniasty kufel piwa postawiła przed nim barmanka Sarko. Była piękna.

- Wyglądasz jakbyś przeżył sporo – zaczęła.

- Bo faktycznie nie lada przeżyłem. – odpowiedział jej.

Sarko była bardzo zaciekawiona, więc Mumiok zabrał się do wygrzebywania wspomnień. Opowiedział jej o swoich długach, jak o mały włos nie został rozjechany przez pociąg towarowy, o uratowaniu się, o swej ciężkiej walce z trollem i wreszcie o odnalezieniu kopalni złota! (lecz nic nie wspomniał jej o swej super – mocy), o śpiących, zaklętych krasnoludkach i o tym, że gdy je obudził, pracują dla niego.

- To niesamowite! – Sarko była zaszokowana, a jednocześnie, od pierwszego wejrzenia poczuła ciągoty na Mumiego. Mrugała do niego, uśmiechała się i krótko mówiąc miła dzikie rządze. Mumiok lekko się upił, a wtedy Sarko przystąpiła do działania

- Może chciałbyś pójść ze mną na pięterko? – zaczęła go kusić, podnosząc wciąż wyżej swą suknie, pokazując długie, atrakcyjne nogi.

I tylko tyle Mumiok zapamiętał z tego wieczora, choć to poniekąd i tak dużo.

 Rano, Mumio obudził się w ramionach Sarko

- Ach Mumi, byłeś boski! – zaczęła go chwalić i nieustannie całować. Mumiok przypomniał sobie o kopalni, o krasnalach i wyznał

- Cóż moja Droga, nasze drogi się złączyły, teraz muszą się rozłączyć – powiedział filozoficznie.

- Ale jakże to? Przecież mogło być tak pięknie!.. – wyobraziła  sobie Sarko.

- I było, ale na mnie czekają krasnale w kopalni – wspomniał Mumio, wkładając odzienie.

- Lecz nigdy Cię nie zapomnę!

Mumio pogalopował do kopalni. Na miejscu krasnale pracowały wydajnie.

- Wydobyliśmy już potrzebną kwotę – powiedział szef szajki, wskazując na sakwę pełną złota – I dalej będziemy pracować do końca świata!

Mumi wziął od niego worek, uprzednio mu/im dziękując.

Popędził, więc do urzędu podatkowego. Gdy poborca tylko go zobaczył, najpierw był gotów obie ręce mu obciąć. Jednak, kiedy pokazał mu sakiewkę pełną złota, wyraźnie złagodniał.

- Mam szczęście! Dziękuję, Bóg Cię zesłał! – powiedział i wlepił Mumiokowi siarczystego buziaka.

Mumi wytarł twarz w sukmanę, jakby to był najgorszy z możliwych rodzajów podziękowań. 

Mumio powoli wracał do kopalni. Po drodze zatrzymał się w lesie żeby przy drzewie odpocząć. Zapadł w długi sen. Zbudziwszy się, odkrył, że w krajobrazie coś uległo zmianie. Otóż, wszystkie liście w lesie, zmieniły barwę na wyblakłą, matową.

Mumiemu się to nie spodobało. Znów wypowiedział magiczne zaklęcie

- Mu – mie – go!

- stał się smokiem, wzbił się w powietrze (ponad korony drzew) i swym smoczym okiem ujrzał chatkę baby jagi. Z komina wydobywał się wielokolorowy dym...

Rozdział III

Smoczym basem zaczął

- Cóż wyprawiasz wiedźmo?! - spytał.

- A co Cię to obchodzi? - Baba Jaga nie należała do osób zbyt uprzejmych. Mumio jednak, miał odpowiedź dla tej, nie miłej pani

- Gadaj, albo puszczę z dymem chatę i Ciebie! – zagroził.

Czarownica wyszła przed chatę, spojrzała w górę i nogi się pod nią ugięły.

- Nie! Nie rób tego... – ton jej głosu diametralnie się zmienił.

- No więc gadaj! – smok oddychał przez nozdrza z których czuć było zapach dymu ogniska.

- Uśpiłam las... – w końcu się przyznała.

- To teraz go obudź, albo... – smok przynaglił ją

- Ale...

- Żadnych ale! – zaprotestował stanowczo.

- No dobra – odparła czarownica z ciężkim westchnieniem.

Zabrała się za odczarowanie. Smok zaczekał nad chatką baby jędzy, aż liście drzew znów się zazielenią

- I żeby mi to był ostatni raz! – powiedział odlatując.

Przed kopalnią smok znów zmienił się w Mumioka. Nie chciał przecież wystraszyć krasnali.

- Wydobyliśmy cztery wagoniki pełne złota, najłaskawszy Panie! - powiedział szef krasnoludzkiej bandy.

Mumiok przyjął, podziękował i przyjął kurs na piaszczyste wybrzeże.

W między czasie, złodzieje, obrabowali tawernę, zostawiając Sarko bez grosza przy duszy.

Mumio na plaży znalazł artefakt: czterolistną koniczynę, przynoszącą szczęście. Choć czuł się szczęśliwy, pomyślał o Sarko. Pytał morza jak jej dziś idzie praca w tawernie, czy nie jest zmęczona albo znudzona.

Morze jednak milczało jak zaklęte, albo skrywało jakąś tajemnicę...

Zdecydował ostatecznie, że odwiedzi ją i dziś. Skierował się na północ, gdzie znajdowała się tawerna. Będąc całkiem niedaleko, ujrzał ją na schodkach. Podjechawszy bliżej, spostrzegł, iż twarz ma schowaną w dłoniach, a jeszcze bliżej, że płacze.

- Czemuż płaczesz najłaskawsza pani? – zapytał na powitanie.

- Mumio?! To naprawdę Ty? – powitała go śmiejąc się przez łzy.

 Opowiedziała mu o napaści na tawernę. Na co on jej odrzekł:

- Nie smuć się kochana! Twój rycerz wiezie Ci złoto i artefakt z plaży.- Mumio wręczył jej czterolistną koniczynę i sakiewkę złota.

- Dziękuję! - uśmiechnęła się przez łzy.

Otarł je i przytulił ją do piersi. Długo tak trwali, aż w końcu odezwała się Sarko

- Zabieraj mnie ze sobą, gdy idziesz w bój. Chcę być zawsze przy Tobie, nie ważąc na niebezpieczeństwa. – wyznała.

- Dobrze, ale musisz coś o mnie wiedzieć. Jestem... – zawahał się  – Jestem zaklęty w smoka.

- Ale jak to możliwe? – jej oczy wyraźnie się powiększyły.

- Mu – mie – go – wypowiedział magiczne zaklęcie i zmienił się w smoka.

Rozdział IV

- I co, teraz mi wierzysz? – spytał smok.

Sarko była zbyt podekscytowana i oszołomiona, żeby odpowiedzieć. Więc, tylko pokiwała głową.

Smok Mumiok zasugerował

- To może zechciałabyś przelecieć się na moim grzbiecie? – zasugerował.

- Tak! Tak! To będzie nadzwyczajne! – ucieszyła się Sarko i w oka mgnieniu wgramoliła się za łep smoka.

- Gotowa na nieziemski lot? – zapytał Mumiok-Smok.

- Jak nigdy w życiu! – odrzekła.

Wzbili się w powietrze. Sarko głośno komentowała:

- Jest fascynująco! Niesamowicie! Pięknie!

- Uwaga, trzymaj się mocno! – ostrzegł i zrobił piruet w powietrzu.

Sarko była w siódmym niebie. Wciąż krzyczała jak dziecko:

- Jeszcze raz, proszę... – do nieskończoności zdawało mu się, że powtarza i śmiała się, gdy on spełniał jej prośbę.

Bez uprzedzenia zauważyli, że połać zaczarowanego lasu stanęła w płomieniach.

- Co robić? – spytała przerażona Sarko.

- Nie martw się! W pobliżu jest morze.

Smok wziął do pyska dużo wody (ale trochę zostawił) i wypluł nad magicznym lasem. Tuż po ugaszeniu, las bardzo szybko się zregenerował. Rośliny w te pędy wypuściły liście, i zaczarowany las znów się zazielenił. Wszystko wyglądało jak przedtem.

- Coś podobnego! - Sarko była rozemocjonowana.

- I jak Ci się podoba? – spytał smok swoją pasażerkę.

- Śliczne widoki i magiczne podróże! Dziękuję Ci Mumio – Smoku – i pocałowała go w łuskaną szyję.

- Łał! Nikt jeszcze mnie nie całował w to miejsce! – wyznał.

Jak grom z jasnego nieba ujrzeli błyskawice, następnie usłyszeli grzmoty i lada chwila rozpętała się potężne oberwanie chmury.

- Ląduj! – zapiszczała Sarko.

- Mam inny plan. – enigmatycznie rzekł smok i wzbił się wyżej ponad deszczową chmurę.

Sarko po raz kolejny była wielce zdumiona. Nie wiedziała, co powiedzieć. Mumio jednak poznał ją na tyle, iż wiedział co odpowiedzieć

- Nie ma za co, moja Droga!

Sarko wtuliła się w smoka i lecieli sobie tak po prostu.

Znienacka, wyrósł przed nimi olbrzymi pałac.

- Co to takiego? – zapytała Sarko głodna wiedzy.

- Nie wiem! Po raz pierwszy na oczy widzę tą budowlę. – smok też wyglądał na zaciekawionego.

- Ty, patrz! Coś tutaj jest napisane – wypatrzyła Sarko.

-„Pałac Złotych Tytanów“! – odczytali oboje i złota brama zaczęła się powoli otwierać.

Pierwsza z szoku wyszła Sarko

- Zagłębimy się do środka? – zapytała.

- Czemu by nie – powiedział.

I zniknęli w jasnościach pałacu.

Rozdział V

Na dworze Pałacu Tytanów trwał nieustanny werbunek i szkolenie. Tytani strzelali piorunami do celu.

- Czy chcilibyście kupić i wyszkolić Tytana/Tytanów? – spytał dworzanin, który wyglądał im na sprzedawce.

- Czemuż by nie? – Smok spojrzał na Sarko. – W jedności siła!

Kupili dziesięć jednostek Tytani na początek. Wyszkolili i zapewnili im wikt i opierunek. Zlecieli na ziemię, a Tytani, olbrzymy zeszli po chmurkach i ustawili się wszeregu.

- 5 –cioro z Was niech idzie na zwiady, a druga piątka niech nas strzeże! – rozkazał Mumiok – smok.

- Mu – mie – go! – zaryczał Smok i znów powrócił do człowieczych kształtów.

- No, a teraz już nic nam nie przeszkodzi do bycia razem! – ucieszyła się Sarko.

 Nieoczekiwanie poczuli, że ziemia się pod nimi trzęsie, a potem usłyszęli erupcje wulkaniczną

- Co to było? – spytała przerażona.

- Mnie coś wygląda, że to uśpiony wulkan się uaktywnił i zaraz wytryśnie zeń lawa... – ostrzegł Mumiego. – Ogłaszam ewakuację! – Mumi powrórnie zmienił się w smoka i rzucił do Sarko i krasnali

- Kto chce przeżyć, zapraszam na mój grzbiet!

Wszyskie krasnale (a było ich około setki) w szybkim tempie usiadły, Sarko jak przywódca siadła okrakiem na szyi i wzbili się w powietrze, gdy z wulkanu wytrysnęła lawa i zalała wszystko w okół.

- Straciłem Tytanów... – przygnębiająco orzekł Smok.

- A nie żal Ci kopalni złota? – z goryczą spytała Sarko.

- Nie aż tak bardzo. Złota trochę jeszcze mam, a krasnale, to jednak istoty żywe.

  Lecieli nad grubą warstwą zastygłej lawy, magmy.

Smok poleciał do góry, do Pałacu Złotych Tynanów, gdzie znów zwerbował tym razem 20-u żołnierzy.

 Zlecieli na Ziemię, która wyglądała jak pokryte magma bobośka (nie wiadomo co).

Były one dość duże, płaskie, w kolorze czarnym. W dodatku dość nie przyjemnie pachniały.

Wszędzie ich były chmary.

- Co to jest? O fu! – Sarko zadała retoryczne pytanie.

- Nie wiem! Myślisz, że to ma jakiś związek z czarami? – głośno zastanawiał się smok – Mumio.

- Myślę, iż tak! Lećmy do chaty Baby Jagi! – zapowiedziała złowieszczo Sarko.

Będąc nad chatą, ze Smoka zeskoczyli po kolei Tytani (tworząc formację bojową tzn. Otoczyli chatę z błyskawicami w rękach, Sarko zeskoczyła ostatnia. Umówili się ze Smokiem, że da mu znak.

Zapukała do drzwi

- Czego? – Jędza znów była wzburzona – To znowu Wy, psujecie mi całą zabawę!

I już miała kaprys zamienić Sarko w kamień, kiedy  chorda Tytanów powstrzymała ją

- Lepiej nie próbuj swych magicznych sztuczek, wiedźmo! Jesteś osaczona.

Rozdział VI

Porywisty wiatr miotał chatą wiedźmy, jak gdyby chciał przymusić Babę Jagę do kapitulacji.

Czarownica się nie poddała, więc Smok rozkazał

- Do Ataku!

I burza błyskawic spadła na jej chatę. W tym samym czasie Smok rozdziawił paczę pokazując ostre jak brzytawa zębiska i zazionął ogniem. Chata wiedźmy stanęła w płomieniach.

- Czy myślisz, iż zgładziliśmy wiedźmę? – spytała Sarko, tak jakby powątpiwając.

- Nie sądze. Lecz na pewno pozbawiliśmy ją księgi czarów i prawdopodobnie różdżki... – odpowiedział Smok.

- Polećmy gdzieś, gdzie można się zrelaksować. – zażyczyła sobie Sarko.

- Znam takie miejsce. Cała na „Smoczą Jamę“! – zakrzykną radośnie smok.

„Smocza Jama“ – okazała się być ekskluzywną kurortem restauracyjnym z mnóstwem atrakcji m. in. Masażem, siłownią, basenem, barem i wieloma daniami do wyboru np. Baran zapiekany z wełną. Lecz były też i „ludzkie dania“ na ostatniej stronie menu.

Sarko wzięła kotleta schabowego , a Smok zadowolił się baranem. Do popicia oboje wzięli piwo Smok. Po jedzeni skorzystali z z wszystkich atrakcji resortu, zapominając o zbędnych kilogramach. Mieli przy tym ubaw po uszy.

Smoczycy Chrapko wyraźnie spodobał się Smok – Mumiok.

Brutalnie odciąągnęła Sarko na bok

- Czy my się nie znamy? Twoja paszcza wydaje mi się znajoma!

- Nie przypominam sobie, ale... - Smok Mumiok przeciągnął swą wypowiedź – piwo Smok dla wszystkich na mój koszt!

W barze najpierw zapadła cisza jak makiem zasiał. Wszystkie smocze oczy (a bar był pełny) zwrócone zostały na stolik przy którym siedzieli Sarko i Mumiego. Szok na całego!

A potem Smoki zaczęły ich uwielbiać! Podrzucały nimi i krzyczały

- Niech żyją Smok Mumiego i człowieczyca Sarko! – skandując wielokrotnie.

- Wiesz Mumiego, ta sława zaczyna mi się podobać! – Sarko była wyraźnie zadowolona. Mumi potwierdził przekrzykując tłum

- Mumkowi już się podoba! – Zaryczał radośnie.

Smok Ugoma, który był dla smoków szefem baru zaproponował im przyjaźń. Przyjęli ofertę, ale nie zgodzili się na zniżkę piwa, co bardzo zdziwiło Ugomę.

- To co chcecie wzamian? – wyglądał na niepocieszonego.

- Przyjaźń to najlepsza rzecz, jaką można zaoferować! – powiedzieli w tym samym momencie Sarko i Smok – Mumiok.

Rozdział VII

Następnego dnia Sarko olśniło. Wpadła bowiem na pomysł, żeby zmienić bar, po prostu odnowić go. Razem z Mumiokiem pomalowali ściany, tworząc na nich rysunki o przyjaźni smoczo-człowieczej, ludzkiej. Ponadto kupili od drwala zaczarowane deski (tartak znajduje się w zaczarowanym lesie), z których w szybkim czasie sporządził nowe krzesła i stoły. Miały w sobie magię! Nad wejściem zaś umieścili napis: „Niesamowity bar u smoka“. Wejście było jak jama.

 Pierwszymi gośćmi którzy przybyli były oczywiście smoki... A raczej jeden smok, tylko że dwugłowy.

- Piwo Smok, proszę! – powiedziała pierwsza głowa.

Druga głowa wyglądala na poddenerwowaną

- Gamio, głuptasie! Nie możesz tyle pić, bo... – przerwała, ażeby podnieść sobie ciśnienie. – Bo i mnie się udziela! – i obie głowy rozchichotały się niemiłosiernie.

 A ich chichotanie opanowało wszystkich gości „Niesamowitego baru u Smoka“. Nawet Mumio-Smok i Sarko zarykiwali się do łez. Jednym słowem otwarcie baru przyniosło wszystkim wielką korzyść. Jedno, co mogło wydawać się dziwne gościom,

- Dlaczego wszystko (jedzenie i picie) było darmowe?  - na całe szczęście, nikt z gości takiego pytania nie zadał (czy to ze strachu, czy były jakieś inne powody?).

Różni goście wpadali do „Niesamowitego baru u Smoka“. Jedni chcieli napić się darmowego piwa Smok i pogaworzyć we własnym gronie. Inni zaś, siadali przy barze i gadali z właścicielami. Interes szedł pełną parą!

Bar był czynny codziennie od 9 do 2 – 3 w nocy. Od czasu do czasu zdarzały się burdy, a nawet pożary! Więc, Sarko i Smok – Mumiok byli w ciągłym pogotowiu. Męcząca praca zmusiła ich do zamknięcia baru w jeden dzień w tygodniu.

 W krótce Sarko zaszła w ciąże. Po upływie dziewięciu miesięcy urodziła dwoje słodkich dzieci, którym nadali Imiona Gumo i Akros.

Były to normalne dzieci o nadludzkich zdolnościach. Potrafiły latać, zmieniać oczy na smocze i ziać ogniem! Ta ostatnia zdolność jednak przychodziła im tylko, gdy się zdenerwowały.

 I tak „Niesamowity bar u Smoka“ przyniósł Mumiokowi i Sarko nie tylko w większości zadowolonych klientów, ale również i rodzinę.

 Od czasu do czasu zamykali bar i latali na grzbiecie smoka w różne zakątki średniowiecznego, zaczarowanego świata. A ich niesamowite przygody się powiększały.

I żyli niesamowicie dlugo i smoczo szczęśliwie.

Koniec!

„Wydanie książki Niesamowite przygody Mumiego“

Na krakowskim rynku siedziałem sobie sam sącząc piwo w jednej z restauracji z parasolami. Aż nagle...

 Nad Sukiennicami pojawiła się łuna! Z tej łuny słychać było niemożebne odgłosy wzdęć i beków, aż w końcu łuna „wyrobiła“ cytoplazmową "kupę" wprost na główne centrum rynku. I z tej cytoplazmy wyszli rycerz w zbroi z przyłbicą i Jego księżniczka. Skierowali się ku parasolowi pod którym siedziałem sobie ja.

= Sir Lukas? - zapytał rycerz podnosząc przyłbicę. - To ja Mumi, zwany też Mumiokiem. A oto księżniczka Sarko. – przedstawił mi ich przypominająco - Stworzyłeś nas w swojej, nie wydanej książce „Niesamowite przygody Mumiego“ – przypomnieli mi. 

= Napijecie się czegoś? – zapytałem na początek. – Ja stawiam!

Zamówili sobie: księżniczka Sarko czerwone wino a rycerz Mumio ciemne piwo.

- A teraz do rzeczy: przybyliśmy do Twojego świata, aby prosić, żeby nasze „Niesamowite przygody...“ wreszcie ujrzały światło dzienne. Krótko mówiąc zostały wydane, a my stali się wreszcie sławni na cały świat! – zamarzył Mumiok.

- Hmmm... - potarłem ogoloną brodę – to będzie ciężka sprawa.

- Oj, bo powiem magiczne zaklęcie, stanę się smokiem i... Sir Lukas zamieni się w popiół! – zagroził Mumiok.

- Spokojnie! Może napijecie się piwa i omówimy tą sprawę? – zaproponowałem.  – Ja stawiam! – dodałem.

- No dobrze, skoro tak, to zmienia postać rzeczy. – ochłonął Mumio-smok.

- Wysłałem e-maila do wydawnictwa, ale trzeba zapłacić 99 złotych i 99 groszy za wydanie książki w 10 egzemplarzach... – pożaliłem się.

- To w czym problém?

- W tym, że jestem ubogim pisarzem!

- Trzeba było tak od razu! Sarko, daj Sir Lukasowi sakiewkę złota!

I tak oto już następnego dnia poszedłem o wydawnicta Znak i wydałem książkę w nakładzie 100 tomów.

Nie miałem nigdy więcej odwiedzin z zaświatów i sytuacja się unormowała.

Koniec.