Wesoły

Stanisław Wyspiański

SW 

1905 sierpień 

Wesoły jestem, wesoły 

i śmieję się do łez; 

choć jesień już na poły, 

kwitnący czuję bez. 

Wesoły jestem, jary, 

choć idą czasy burz; - 

widzę z otuchą wiary 

kwitnących ogród róż. 

Wesoły jestem, świeży - - - 

- cóż to? na marach trup? 

To ciało tylko leży, 

lecz duch jak ognia słup. 

Wesoły jestem, młody, 

już zbywam zbytnich piór, 

już idę w krąg swobody, 

już słyszę gwiezdny chór. 

Już słyszę, biją dzwony 

wysoko w niebios strop - 

trup dawno pogrzebiony - 

duch niesie pełny snop. 

Ach, któryż jestem żywy, 

czy ten, co leci wzwyż - 

czy ten, co zmarł szczęśliwy, 

ściskając w dłoni krzyż - ? 

Czy ten, co skrzydeł loty 

przez żywot miał związane - 

czy ten, co ciska groty 

o krzemień gwiazd krzesane - ? 

Czy ten, co legł przykryty 

kirami i całunem - 

czy ten, co mija szczyty 

i drogę tnie piorunem - ? 

Czy ten, co legnie zmożon 

przed świątyń własnych progiem 

czy ten, co niezatrwożon 

na Sąd ma stanąć z Bogiem - ? 

O, chcą, ode minie chcą, 

by hart był zawsze w sile, 

by wciąż ich wzruszał łzą, 

podniosłą łzą na chwilę. 

By hart był w dźwięku słów, 

by jęk był pełen siły, 

by dreszczem wstrząsnął znów 

i żywych, i mogiły. 

Lecz nie spostrzegli snadź, 

żem dość już chyba gadał, 

by siłę Chóru znać, 

by Chór mi odpowiadał. 

Więc dzisiaj muszę rzec 

tym, co w mym Chórze żyli, 

niech wiersze rzucą w piec, 

bo oni się gapili. 

Stanisław Wyspiański 

Sierpień 1905 

Więcej wierzszy również innych, wspaniałych pisarzy: 

http://literatura.wywrota.pl